Jazz | GuitarPoll

Phil Gates

Phil Gates komt uit een familie van muzikanten die hebben bijgedragen aan de vorming van zijn muziekstijl en talent.
Phil is een multi-instrumentalist; vanaf zijn 7e heeft hij viool, klarinet, drums en tenslotte zichzelf gitaar leren spelen.
De expressiviteit van elektrische gitaar en slidegitaar werden de muzikale hoekstenen voor Phil. Vroege invloeden voor Phil waren Buddy Guy, Muddy Waters, Roy Buchanan, Jimi Hendrix, Shuggie Otis, Rory Gallagher en Johnny Winter.
Phil begon op 18-jarige leeftijd professioneel te spelen met verschillende projecten. Hij trad op in zowel clubs als grote zalen in meer dan vijftien verschillende landen. Phil heeft het podium gedeeld en gewerkt met geweldige bluesartiesten zoals Buddy Guy, John Mayall, Coco Montoya, Tommy Castro, Janiva Magness, John Nemeth, Kenny Neal, Eric Gales en vele anderen.
Phil is een actieve pleitbezorger voor de blues, zowel als bluesartiest als achter de schermen bij de Los Angeles Blues Society. Hij is jarenlang een gewaardeerd jurylid geweest bij de International Blues Challenge van de Blues Foundation (IBC) in Memphis, TN en ook bij de "King of the Blues" wedstrijd in Hollywood. Phil trad overal ter wereld op met zijn eigen stijl van The Blues, waarbij zijn gitaarwerk terugkomt in alles wat hij doet.

Dean Brown

De muziek van Dean Brown is te horen op meer dan 200 opnames. Al meer dan 40 jaar werkt Brown samen met legendarische artiesten als Marcus Miller, The Brecker Brothers, Billy Cobham, David Sanborn, Roberta Flack, Bob James, George Duke, Bill Evans, Victor Bailey en Joe Zawinul.
Brown heeft vijf solo-cd's uitgebracht en toert internationaal met zijn eigen band.
De muziek van Brown combineert Rock, Jazz, Funk, Latin en Fusion tot een vrolijke, soulvolle, dynamische en intense groove. Hij staat in de wereldwijde jazz/fusion scene bekend om zijn virtuoze slaggitaarwerk en zijn gepassioneerde melodische solo's.

Lou Guldemond

Lou, autodidact op gitaar, speelde in groepen met verschillende stijlen zoals Pasadena Dreamband (disco), Top Secret met saxofonist Toon Roos (fusion), Batida met zanger Joseé Koning (Braziliaans), Brigitte Kaandorp (cabaretier), Big Black & Beautiful (theater). Hij produceerde het eerste solo-album (It’s Happening) van jazzgitarist Martijn van Iterson en was vaste gast in de North Sea Jazz Club in A’dam. In 2012 verscheen zijn album That’s It met elf nummers in de stijl smooth jazz, allemaal geschreven door Lou. Opnieuw uitgebracht in 2020.
In 2021 speelt Lou bij Licks & Brains (NU jazz bigband). Licks & Brains werkte en nam op met verschillende bekende artiesten zoals Eric Vloeimans, Joseph Bowie, Anton Goudsmit en Benjamin Herman.

Peter Tiehuis

Een van Nederlands meest toonaangevende gitaristen van de laatste decennia is Peter TiehuisOp negenjarige leeftijd begon hij klassieke gitaar te spelen, enkele jaren later gevolgd door de elektrische gitaar.
Tijdens het spelen in verschillende rock- en soulbands rondde hij een klassieke studie af aan het Twents Conservatorium in Enschede en een jazzstudie aan het Koninklijk Conservatorium in Den Haag.
Zijn veelzijdigheid heeft hem in staat gesteld om bijna alle soorten muziek te spelen.
Naast het spelen in de lokale jazzclubs sloot hij zich aan bij internationaal bekende groepen, zoals: The Skymasters, Peter Herbolzheimers Rhythm Combination and Brass, Batida, Till Brönner's 'Ballad Joint', The Wolfgang Haffner Band, The Chris Hinze Combination, Het Metropole Orkest (waar hij sinds 1996 als gewoon lid bij is).
Door de jaren heen speelde hij met alle grote sterren in Nederland zoals Trijntje Oosterhuis, Lee Towers, Ilse DeLange, Rob de Nijs, Hans Vermeulen, Humphrey Campbell en nog veel meer. Ook de lijst van internationale grootheden is indrukwekkend, met namen als Toots Thielemans, Benny Goodman, Dizzy Gillespie, Freddie Hubbard, Stan Getz, Tania Maria, Al Jarreau, Tina Turner, Chaka Khan, Constantin Wecker, Charlie Mariano, Vince Mendoza, Mike Stern , Bob Mintzer, The Yellow Jackets, Jasper van 't Hof, Elvis Costello, Gino Vannelli, The Brecker Brothers, Pat Metheny, Randy Crawford, George Duke, John Scofield, Herbie Hancock, Steve Vai, Ivan Linz, Laura Mvula, Lizz Wright , Gregory Porter en vele anderen.
Tiehuis is al zo'n 10 jaar docent aan het conservatorium van Amsterdam waar hij nog steeds als gastdocent jaarlijks workshops geeft.

Jacob Bro

Jakob Bro is een Deense gitarist en componist uit Kopenhagen, Denemarken.
In 2021 leidt hij een kwartet met Mark Turner, Joey Baron en Thomas Morgan, een kwartet met Palle Mikkelborg, Thomas Morgan en Jorge Rossy en een trio met Joey Baron en Thomas Morgan.
In het voorjaar van 2018 bracht hij via ECM Records het veelgeprezen album Returnings uit. In oktober van datzelfde jaar bracht zijn trio het album Bay Of Rainbows uit, opgenomen bij de Jazz Standard in New York.
Jakob Bro is een voormalig lid van Paul Motian & The Electric Bebop Band (Garden of Eden, ECM – 2006) en van Tomasz Stanko’s Dark Eyes Quintet (Dark Eyes, ECM – 2009).
Hij heeft 15 platen uitgebracht als bandleider, met muzikanten als Lee Konitz, Bill Frisell, Paul Motian, Kenny Wheeler, Paul Bley, Chris Cheek, Thomas Morgan, Ben Street, Mark Turner, Kurt Rosenwinkel, Andrew D'Angelo, Chris Speed, George Garzone, Craig Taborn, Oscar Noriega, David Virelles, Jon Christensen, Jesper Zeuthen, Anders Christensen, Peter Laugesen, Kresten Osgood, Jakob Høyer, Nicolai Munch-Hansen, Jonas Westergaard, Søren Kjærgaard, Nikolaj Torp Larsen en nog veel meer.
Hij toerde in Japan, China, Zuid-Korea, Australië, Brazilië, Argentinië, Colombia, Zuid-Afrika, de VS en het grootste deel van Europa.

Gijs Idema

Vanaf het moment dat Gijs Idema op 11-jarige leeftijd voor het eerst een gitaar oppakte, is de liefde voor het instrument nooit opgehouden. Na een aanvankelijke interesse in pop- en rockmuziek, raakte Gijs geïnteresseerd in jazz en andere geïmproviseerde muziek, hij kreeg een bijzondere voorkeur kreeg voor spelers als Wes Montgomery en Charlie Parker.
Voor zijn bachelor studeerde Gijs aan het Conservatorium van Amsterdam, waar hij cum laude afstudeerde. Kort na zijn afstuderen verhuisde hij naar New York City, waar hij zijn master aan de Manhattan School of Music volgde, terwijl hij regelmatig in de stad optrad.
Gijs vormde zijn eigen trio, het Gijs Idema Trio, en won diverse prijzen, waaronder het Prinses Christina Jazz Concours (2014), Leidse Jazz Award (2016) en de Expression of Art Award (2017). Sinds hun oprichting heeft het Gijs Idema Trio op de meeste grote podia en festivals in Nederland gespeeld, maar ook op podia in Duitsland, België en Frankrijk. In 2017 bracht het trio hun eerste album uit, Squares, dat werd opgenomen in Fattoria Musica in Osnabruck.
Naast het Gijs Idema Trio is Gijs betrokken bij vele andere projecten, waaronder co-leading of sideman rollen in; IKODO, Laura & Strings, Anna Serierse Quartet, NABOU en de Red Light Jazz Society. In het verleden maakte hij ook deel uit van het Nationaal Jeugd Jazz Orkest, waarmee hij uitgebreid toerde in Nederland, Duitsland en Engeland.

Naia Izumi

De Amerikaanse soul- en jazzgitarist Naia Izumi werd als tiener gediagnosticeerd met autisme. Hij heeft moeite met sociale interactie, oogcontact, woorden en lichaamstaal. Hij leerde echter om zijn gevoelens te uiten door middel van zijn muziek. Hoe dat klinkt? Izumi heeft een honingzoete soulstem die hij begeleid met zijn unieke vorm van tapping gitaarspel. In 2018 deed hij mee aan NPR's Tiny Desk Contest, waar hij als winnaar uit de bus kwam en in 2021 bracht hij zijn debuutalbum 'A Residency in the Los Angeles Area' uit, gemaakt met producer Tony Berg (bekend van zijn werk met Peter Gabriel en Phoebe Bridgers).

Tommy Bolin

Nadat hij met zijn vader en broer Johnny naar een Elvis-concert was geweest was het hem duidelijk dat hij muzikant wilde worden. Zijn eerste instrument was de drums, gevolgt door de piano die hij later gebruikte om te componeren. Op 14-jarige leeftijd speelde hij voor het eerst in een band genaamd Patch Of Blue, en toen hij 15 was vormde hij zijn eerste band, Denny & The Triumphs. Omdat hij weigerde zijn haar te laten knippen werd hij van school gestuurd.
Tommy Bolin verhuisde naar Denver en speelde kort bij de band American Standard. Eind 1968, hij was nog geen 18 jaar oud, richtte hij de band Ethereal Zephyr op, die zich later gewoon Zephyr noemde. Ze bracht haar eerste LP Zephyr uit in 1970. Een jaar later werd het tweede album, Going Back To Colorado, uitgebracht.
Het volgende en belangrijkste station in Bolins carrière was de band van Billy Cobham. Op zijn LP Spectrum uit 1973 speelde hij gitaar op acht jazzrocknummers. Bijna tegelijkertijd werd in 1973 ook de LP Bang van de James Gang uitgebracht. Daar begon hij als vervanger van Domenic Troiano.
Nadat hij de James Gang had verlaten, besloot hij zijn carrière als soloartiest voort te zetten.
In 1975 verliet Ritchie Blackmore uit Deep Purple. David Coverdale stelde Bolin voor als zijn opvolger en nodigde hem uit om auditie te doen.
In november 1975 kwam Deep Purple's album Come Taste the Band uit, waarop hij op acht nummers speelde. Come Taste The Band verkocht en werd goed ontvangen. Op 15 maart 1976, na 52 optredens als leadgitarist en een studio-LP, kwam er een einde aan het Deep Purple-tijdperk voor Bolin.
In september 1976 werd Tommy Bolins laatste plaat tijdens zijn leven uitgebracht: Private Eyes; hij stierf slechts een paar weken later, op 4 december 1976. De avond ervoor speelde de "Tommy Bolin Band" als openingsact voor Jeff Beck in Miami. Na de voorstelling viel Tommy Bolin flauw in het hotel en ging naar bed. De volgende dag vond zijn vriendin hem in een zeer zwakke toestand en belde een dokter. Voordat dat gebeurde, stierf Tommy Bolin aan een aan alcohol gerelateerde overdosis heroïne.
Tommy Bolin was pas 25 jaar oud, hij werkte ongeveer acht jaar in de muziekbusiness. Zijn nalatenschap wordt nu beheerd door zijn broer Johnny, die in 1996 het label The Tommy Bolin Archives oprichtte.

Julian Lage

Lage is een jonge gitarist met een volstrekt eigen geluid. De Amerikaan, afkomstig uit Californië, speelde in Gary Burton’s New Quartet maar begeleidde ook grootheden als Béla Fleck, Jim Hall en Charles Lloyd.
Julian debuteerde in 2009 met zijn album Sounding Point waarvoor hij meteen een Grammy-nominatie kreeg. In de jaren daarna bleef hij zich spectaculair ontwikkelen. In 2015 bracht Lage zijn derde album World’s Fair uit, dat een eerbetoon was aan de klassieke gitaargigant Andrés Segovia. De combinatie van jazz, folk en klassiek werkte hij verder uit op Arclight, dat in 2016 verscheen. Op deze plaat werkte de gitarist samen met Jesse Harris, die voor het legendarische debuut van Norah Jones een aantal nummers schreef.
In 2018 kwam het prachtige album Modern Lore uit, waarna Julian begin 2019 Love Hurts uitbracht. Hierop verkent hij het American Songbook vanuit een nieuw gezichtspunt, en voert hij muziek uit die is geschreven door uiteenlopende artiesten zoals Roy Orbison, Ornette Coleman en Jimmy Giuffre. Lage en zijn ritmesectie bouwen voort op de dwalende sonische verkenningen van vorige albums: jazz-fusion, jamband vrijheid, standards en embryonale rock-‘n-roll met virtuoze precisie, avontuurlijke improvisatie en een opmerkelijk heldere visie.

Menno Gootjes

Menno Gootjes komt uit een kunstenaars-nest.
Als kind speelde hij klassiek piano, maar luisterde toen ook al naar bands als Kiss Queen en Motorhead. Op zijn 15e werd hij gevraagd voor een bandje en raakte meteen verslaafd aan de gitaar.
Jimi Hendrix en Stevie Ray Vaughan werden veel nagespeeld en al snel volgden de "Satrianies" en "Steve Vaais". Op z'n 17e maakte hij zijn eerste plaat met Moon Of Sorrow (soort vroege vorm van Gothic) en vanaf toen ging het los met touren.
Vervolgens speelde Menno met o.a. Threnody (death metal), Thijs van Leer (fusion), Focus (70's prog rock), The Lau (Nederlandstalige rock), Judith (poprock), DJ Roog (dance) Rose (soul).
Hij voltooide een jazzopleiding cum laude, deed veel sessiewerk in Nederland en Duitsland en gaf altijd veel gitaarles.
Vanaf 2010 treedt hij regelmatig op met Focus.

Cory Wong

Cory Juen Wong is een Amerikaanse gitarist, bassist, songwriter, podcast-host en producer gevestigd in Minneapolis, Minnesota en van Chinese afkomst.
Wong studeerde aan de Universiteit van Minnesota en het McNally Smith College of Music.
Op 20-jarige leeftijd besloot hij professioneel muziek te gaan beoefenen.
Aanvankelijk concentreerde Wong zich op jazzmuziek en trad hij op in de jazzclubs van Minneapolis-Saint Paul. Hij bracht twee platen uit met jazzensembles, Even Uneven in 2008 en Quartet / Quintet in 2012. Daarna trad hij regelmatig op in de muziekscene van Nashville als sessiemuzikant en gitarist. Hij begon te toeren met Ben Rector en werkte samen met verschillende artiesten, waaronder Bryan White, Brandon Heath en Dave Barnes. In 2013 trad hij gedurende een periode van zes maanden op in de in Minneapolis gevestigde band Dr. Mambo's Combo met verschillende veteranen van de R & B-pop-funk-muziekscene van de stad, waaronder leden van de band van Prince.
In 2013 ontmoette Wong leden van de in Ann Arbor gevestigde band Vulfpeck. In 2016 begon hij met opnemen en toeren met de band.
Tevens is hij lid van The Fearless Flyers, een instrumentaal kwartet met Vulfpeck's bassist Joe Dart, Snarky Puppy's gitarist Mark Lettieri en drummer Nate Smith, er worden twee EP's en een album met de groep uitgebracht.
In 2016 bracht Wong als hoofdartiest een zes nummers tellende EP uit. In 2017 bracht hij zijn debuut soloalbum uit, Cory Wong en The Green Screen Band. Zijn tweede soloalbum The Optimist werd uitgebracht in 2018 en bereikte nummer 19 in de U.S. Jazz Albums chart. Hierna volgen jaarlijks diverse albums.
Wong trad op met Dave Koz, het Metropole Orkest, Stay Human, de huisband van The Late Show met Stephen Colbert en met de band van Chris Thile in het radioprogramma Live from Here.

Toine Scholten

Gitarist & zanger Toine Scholten is een selfmade muzikant uit Den Haag.
Zijn passie en diepgewortelde nieuwsgierigheid naar het geheim van melodieën resulteerd in het unieke geluid waarmee hij zijn publiek betoverd. Met zijn stem en zijn strakke gitaarspel combineert hij een magisch popgeluid met subtiele jazz- en funk-invloeden.
TOINE speelde op diverse festivals en clubs met zijn eigen band of als voorprogramma. Onder andere: Paard van Troje, Vorstin, North Sea Jazz (Keymusic Stage), P60 en nog veel meer.
In zijn band spelen Rein Godefroy synths, Udo Pannekeet bas en Niek de Bruijn drums.

Wes Montgomery

John Leslie "Wes" Montgomery was een van de meest invloedrijke jazzgitaristen van de twintigste eeuw, hij stond bekend om een ongebruikelijke techniek van het tokkelen van de snaren met de zijkant van zijn duim en zijn uitgebreide gebruik van octaven.
Montgomery werkte veel samen met zijn broers Buddy (Charles F.) en Monk (William H.) en met organist Melvin Rhyne. Zijn opnames tot 1965 waren gericht op hardbop, souljazz en postbop, maar rond 1965 begon hij meer popgeoriënteerde instrumentale albums op te nemen die veel succes hadden. Zijn latere gitaarstijl beïnvloedde jazzfusion en smooth jazz.
Overdag werkte hij als lasser om zijn vrouw en zeven kinderen te onderhouden en trad hij 's avonds tot diep in de ochtend op in twee clubs. Hij was een roker die black-outs had doordat hij probeerde zich aan dit drukke schema te houden. Tijdens een optreden bestond het publiek uit Cannonball Adderley, George Shearing en Lennie Tristano. Adderley was zo onder de indruk van Montgomery's gitaarspel dat hij Orrin Keepnews overhaalde om hem bij Riverside te contracteren.
In 1960 nam hij The Incredible Jazz Guitar of Wes Montgomery op met Al Heath, Percy Heath en Tommy Flanagan.
In plaats van een gitaarplectrum tokkelde Montgomery op de snaren met het vlezige deel van zijn duim, waarbij hij neerwaartse slagen gebruikte voor enkele noten en een combinatie van opwaartse en neerwaartse slagen voor akkoorden en octaven. Hij ontwikkelde deze techniek niet om technische redenen, maar ten behoeve van zijn buren. Voordat zijn muziekcarrière begon, werkte hij lange dagen als machinist en oefende hij 's avonds laat. Om te voorkomen dat buren klagen, speelde hij rustig met zijn duim.
Montgomery stierf op 15 juni 1968 aan een hartaanval, terwijl hij thuis in Indianapolis was.

Martijn van Iterson

Iterson studeerde aan het Hilversums Conservatorium bij Wim Overgaauw en studeerde in 1993 cum laude af.
Sinds 1995 is hij daar ook docent (nu na de fusie aan het Conservatorium van Amsterdam). Hij leidde verschillende groepen zoals de jazzrockformaties D-Code en Picks Might Fly, met wie hij optrad op oa het North Sea Jazz Festival. Hij speelde bij de bigbands de Skymasters en het Metropole Orkest.
In 1996 werkte hij samen en nam hij op met gitarist Mike Stern.
Hij speelde onder meer met Lee Konitz, Bud Shank, Piet Noordijk, Ferdinand Povel, John Engels, Toots Thielemans, Fay Claassen, Peter Beets en Kurt Rosenwinkel.
In 1990 werd hij tweede in de competitie om de Wessel-Ilcken Young Talent Award. In 2004 won hij de Bird Award op het North Sea Jazz Festival.
Van Iterson speelt nog steeds op een van Wim Overgaauws oude Gibson’s (een ES-125). Bij hem hingen veel gitaren aan de muur. Ik heb deze gekozen omdat hij het beste aanvoelde; toen zei hij ‘neem hem mee, ik krijg hem ooit wel terug’ . Anderhalf jaar later stierf Wim Overgaauw.

Larry Coryell

Larry Coryell was een gitaar-pionier in het genre jazz-rock en fusion.
In zijn tienerjaren schakelde hij over van de piano naar de gitaar. Hij kreeg les van een leraar die hem albums van Les Paul, Johnny Smith, Barney Kessel en Tal Farlow leende. Op de vraag wat jazzgitaaralbums hem beïnvloedden, citeerde Coryell On View at the Five Spot van Kenny Burrell, Red Norvo with Strings en The Incredible Jazz Guitar van Wes Montgomery. Hij hield van blues en popmuziek en probeerde jazz te spelen vanaf zijn achttiende jaar. Hij zei dat na het horen van Wes Montgomery zijn leven veranderde.
Hij richtte in 1973 The Eleventh House op. Op een aantal albums van The Eleventh House speelde drummer Alphonse Mouzon.
Hij nam twee gitaarduetalbums op met Philip Catherine.
In 1979 vormde hij The Guitar Trio met John McLaughlin en Paco de Lucia. De groep toerde kort door Europa en bracht een video uit, opgenomen in de Royal Albert Hall in Londen, getiteld Meeting of Spirits. In het begin van 1980 leidde Coryells drugsverslaving ertoe dat hij werd vervangen door Al Di Meola.
Coryell stierf op zondag 19 februari 2017 aan hartfalen in een hotelkamer in New York City op 73-jarige leeftijd. Hij had de voorgaande twee dagen opgetreden in de Iridium jazzclub in Manhattan.

2016
2016
2015
2015
2013
2011
2011
2011
2009
2007

https://open.spotify.com/album/30BZZ6khxr5WSombP68Cbl?si=2hdIwNbCTJmmsP4QMuBpUA
2004
2003
2003
2002
2001
2001
1999
1999
1998
1996
1995
1991
1989
1989
1985
1981
1979
1979
1977
1976
1976
1975
1975
1974
1973
1972
1971
1971
1971
1970
1969
1968

Frank Gambale

Frank Gambale wordt beschouwd als een van de beste fusiongitaristen, vooral door zijn onbegrensde virtuositeit. Zijn solo's zijn onnavolgbaar.
Gambale heeft zijn grote bekendheid te danken aan zijn werk met Chick Corea′s Electric Band.
Hij studeerde aan het Guitar Institute of Technology in Hollywood.
Op 20-jarige leeftijd schreef Gambale al educatieve instructieboeken, van 1983-1986 gaf hij les op de faculteit.
Vanaf 1986 speelt hij met Chick Corea′s Electric Band en trad ook op met Steve Smith′s Vital Information. Een samenwerking met bassist Stu Hamm en drummer Steve Smith was een andere vruchtbare onderneming van Gambale, wiens albums steeds ambitieuzer gaan klinken.

Larry Carlton

Larry Carlton's bijdragen als studiomuzikant in de jaren 70 en 80 betroffen onder meer Steely Dan, Joni Mitchell, Michael Jackson, Sammy Davis Jr, Herb Alpert, Quincy Jones, Bobby Bland, Dolly Parton, Linda Ronstadt en tientallen anderen. Tot opmerkelijke projecten als sessiegitarist behoren zijn bijdragen aan Joni Mitchell′s, door critici bejubelde album Court and Spark en Donald Fagen′s Nightfly.
Carlton begon met gitaarlessen toen hij zes jaar oud was. Zijn eerste professionele optreden was in een “supper club” in 1962.
Na het horen van Joe Pass op de radio, werd hij geïnspireerd tot het spelen van jazz en blues. Gitaristen die hem beïnvloedde zijn Wes Montgomery en Barney Kessel. Ook de blues van B.B. King had een grote invloed, wat duidelijk te horen is in zijn gitaarspel.
Zijn gitaarspel was overal in clubs en studio's van Los Angeles en omgeving te horen.
Ondanks het drama wat hem overkwam aan het eind van de jaren 80; hij werd neergeschoten door schietgrage jongeren, herstelde hij weer volledig en kon hij weer op zijn oude niveau door blijven spelen. Carlton gaat wat minder op tournee maar blijft veel muziek opnemen.
Carlton staat altijd klaar voor de pers, zijn innemende en vriendelijke persoonlijkheid is terug te horen in zijn unieke gitaarspel.

Yuri Rhodenborgh

Gitarist Yuri Rhodenborgh studeerde nog niet zo lang geleden af van conservatoria van Tilburg en Rotterdam. Al snel sloot hij aan bij een aantal talentontwikkelingstrajecten als de muzikale snelkookpan Criss Criss Europe (o.l.v. Bojan Z) en het Nederlands Jeugd Jazz Orkest (o.l.v. Ruben Hein).
Zijn selectie voor talentontwikkelingsclub de Music Hub Brabant opent voor hem nog meer mogelijkheden. Komende uit de jazzhoek, waar hij heel vertrouwd is, gaat hij binnen de Music Hub een geheel andere koers varen en het alternatieve popcircuit verkennen.
In 2016 richtte Yuri Rhodenborgh de Redbourg Group (toen Redbourg Quartet) op. De internationale, 6-koppige band speelde op podia en festivals als Paradox, BIRD, Dizzy en Jazz in Duketown, en haalde de finale van de Leidse Jazz Awards. In hun muziek onderzoekt het sextet de link tussen hedendaagse jazz en klassieke muziek uit de 19e en 20e eeuw, zoals ook te horen op hun debuut EP Trælanipan (2018). De muziek van de Redbourg Group zit vol onverwachte wendingen - geïnspireerd door componisten en gitaristen Reinier Baas en Kurt Rosenwinkel, en door de werken van Maurice Ravel en Olivier Messiaen. Klassieke harmonieën, zwevende melodieën en scheurende gitaarlijnen.

Gilad Hekselman

Gilad Hekselman studeerde klassieke piano vanaf zijn zesde en starte met zijn gitaarstudie op zijn negende. Tot zijn 14e jaar trad hij regelmatig op in een band van een wekelijkse kindertelevisieshow.
Hij studeerde aan de prestigieuze Thelma Yellin School of Arts waar hij met excellentie afstudeerde op de jazzafdeling, op 18-jarige leeftijd.
Gilad ontving de America-Israel Cultural Foundation Scholarship voor studies in het buitenland wat hem in staat stelde naar The New School in New York te gaan, waar hij in 2008 zijn BFA in podiumkunsten voltooide.
hij won het Gibson-Montreux Jazz Festival Guitar Competition in Zwitserland.
Hij trad regelmatig op in de New Yoyrkse jazzclub Smalls en bracht in 2006 zijn debuutalbum Split Life uit, met bassist Joe Martin en drummer Ari Hoenig.
Hekselman woont in Brooklyn.
Ben Ratliff, een jazzcriticus van de New York Times, hoorde de echo's van Pat Metheny en John Scofield in het spel van Hekselman en getuigde van zijn eigen talent voor het vinden van melodieën die lang meegaan.

Reinier Baas

Baas studeerde aan de Manhattan School of Music in New York bij Dave Liebman en Phil Markowitz en aan het Conservatorium van Amsterdam, waar hij in 2010 afstudeerde met een Master.
In 2010 richtte hij The More Socially Relevant Jazz Music Ensemble op met saxofonisten Ben van Gelder en Maarten Hogenhuis, bassist Sean Fasciani en drummer Mark Schilders, dat volgens De Volkskrant “de hipste en spannendste jazzband van Nederland in 2012” was.
Hij trad op op het North Sea Jazz Festival en op andere festivals in Nederland. Ook toerde hij met het Ben Bryden kwartet door Groot-Brittannië, met Bright Noise door België en met Ramón Valle door Zuid-Amerika. Ook trad hij op met Mona Lisa Overdrive en als gastsolist bij het Dutch Youth Jazz Orchestra en het New Rotterdam Jazz Orchestra. In 2015 speelde hij voor het eerst zijn jazzopera Discombobulatrix op het North Sea Jazz Festival.
Baas geeft les aan het Codarts Conservatorium Rotterdam.
Baas ontving in 2010 de Deloitte Jazz Award. In 2013 won hij de Edison Jazz Nationaal met zijn album Mostly Improvised Instrumental Indie Music. In 2017 ontving ook zijn album Discombobulatrix deze prijs. In 2017 was hij composer in residence op het Alto Adige Jazz Festival in Zuid-Tirol.

Philip Catherine

Philip Catherine werd geboren in Londen uit een Engelse moeder en een Belgische vader en groeide op in Brussel. Zijn grootvader speelde viool in het London Symphony Orchestra. Catherine begon met gitaar in zijn tienerjaren en op zijn zeventiende trad hij professioneel op op lokale podia in Belgie.
Philip Catherine is sinds het begin van de jaren 60 van de vorige eeuw een van de meest vooraanstaande muzikanten van de Europese jazzscene. Zijn samenwerking met jazzgrootheden als Chet Baker, Tom Harrell, Stephane Grappelli, Larry Coryell, Dexter Gordon en Charles Mingus.
Zijn unieke stijl en klankkleur en zijn ongebreidelde inzet voor de muziek zijn van een niet te miskennen invloed geweest op de ontwikkeling van de Europese jazz.
In 1971 wordt de jonge Belg door Jean-Luc Ponty gevraagd om mee te spelen in diens kwintet. Dat jaar komt ook het eerste album onder zijn naam uit; Stream.
Zijn album Summer Night (2002) werd door de pers onthaald als een van de beste cd's van het jaar en stond in de VS op nr. 19 in de Jazz Charts.

Wim Overgaauw

Wim Overgaauw was een van de belangrijkste Nederlandse jazzgitaristen.
Hij begint zijn gevarieerde loopbaan als autodidact in Amsterdam, gaat daarna werken voor Amerikaanse militairen in Duitsland, toert door heel Nederland met Pim Jacobs en Rita Reys, en vestigt zich ten slotte als studiomuzikant en gitaardocent in Hilversum.
Zijn verfijnde spel wordt door het grote publiek weinig opgemerkt, ook al doordat de introverte gitarist volstrekt geen interesse toont in de uiterlijke en zakelijke aspecten van het muziekbedrijf. De weinige platen die gedurende zijn leven onder zijn naam worden uitgebracht, bevinden zich veelal in het easy listening-genre.
Overgaauws spel leeft ook voort in dat van zijn talrijke leerlingen op het toenmalige Hilversums Conservatorium, onder wie Jesse van Ruller, Martijn van Iterson en Maarten van der Grinten.

https://www.muziekweb.nl/Link/HK01978/Midnight-moods

John Scofield

John Scofield is een Amerikaanse jazz/jazz-rockgitarist. Hij werkte samen met Miles Davis, Dave Liebman, Joe Henderson, Charles Mingus, Joey DeFrancesco, Herbie Hancock, Pat Metheny, Bill Frisell, Joe Lovano, Pat Martino, Mavis Staples, Phil Lesh, Billy Cobham, Medeski Martin & Wood , George Duke, Jaco Pastorius, John Mayer en vele anderen.
Scofield verliet zijn opleiding aan het Berklee College of Music om op te nemen bij Chet Baker en Gerry Mulligan. Hij sloot zich kort daarna aan bij de Billy Cobham/George Duke Band en bracht twee jaar door met spelen, opnemen en toeren met hen.
In 1976 tekende Scofield bij label Enja, dat in 1977 zijn eerste album, John Scofield, uitbracht.
In 1982 trad hij toe tot de band van Miles Davis, bij wie hij drieënhalf jaar bleef. Hij is te horen op drie van Davis albums, Star People, Decoy en You're Under Arrest.
Hij treedt nog steeds op in met vele musici in wisselende samenstellingen en stijlen.

Bill Frisell

William Richard Frisell is een Amerikaanse gitarist, componist en arrangeur.
Frisell is een van de toonaangevende jazzgitaristen vanaf het einde van de jaren tachtig. Vanaf 2000 legt Frisell als bandleider de nadruk op folk, countrymuziek en Americana.
Bill Frisell speelde in zijn jeugd in Denver, Colorado klarinet. Al luisterend naar de radio werd de Chicago Blues een passie voor hem door het werk van Otis Rush, B.B. King, Paul Butterfield en Buddy Guy.
Op de middelbare school speelde hij in bands pop- en soulklassiekers, James Brown en ander dansmateriaal. Later studeerde Bill muziek aan de University of Northern Colorado voordat hij naar Berklee College of Music in Boston ging, waar hij studeerde bij John Damian, Herb Pomeroy en Michael Gibbs.
In 1978 verhuisde Frisell voor een jaar naar België waar hij zich toelegde op het schrijven van muziek. In deze periode toerde hij met Michael Gibbs en nam hij voor het eerst op met de Duitse bassist Eberhard Weber. Bill verhuisde in 1979 naar New York City en bleef daar tot 1989. Hij woont nu in Seattle.

2020
2020
2019

https://open.spotify.com/album/7wfij1EcITNfNQT4yWCGJl?si=XStT8ewcTwWlrdsRc5dCFw
2018
2016
2015
2014
2013
2013
2011
2011
2010
2009
2008
2008
2005
2005
2005
2005
2004
2004
2003
2002
2002
2001
2000
1997

https://open.spotify.com/album/3xs2KbQrvXNfWdD81CnRPZ?si=jomj2uH1TCOkaCjAS_y16g
1996
1996
1991
1990
1989
1985
1983

Pat Metheny

Patrick Bruce Metheny is een Amerikaanse jazzgitarist en componist.
Hij is de leider van de Pat Metheny Group en is ook als muzikant betrokken bij duetten, solowerken en andere projecten. Zijn stijl bevat elementen van progressieve en hedendaagse jazz, latin jazz en jazzfusion. Metheny heeft drie gouden albums en 20 Grammy Awards.
Zijn vader Dave speelde trompet, zijn moeder Lois zong en zijn grootvader van moederskant Delmar was een professionele trompettist.
Metheny's interesse in gitaar groeide rond 1964 toen hij de Beatles op tv zag optreden. Voor zijn 12e verjaardag lieten zijn ouders hem een gitaar kopen, een Gibson ES-140 3/4.
Metheny's leven veranderde na het horen van het album Four & More van Miles Davis. Kort daarna raakte hij gefascineerd door het album Smokin 'at the Half Note van Wes Montgomery, dat in 1965 werd uitgebracht. Hij noemt de Beatles, Miles Davis en Wes Montgomery de grootste invloed op zijn muziek.
Hij verhuisde naar Boston om les te geven aan het Berklee College of Music met jazzvibrafonist Gary Burton en vestigde een reputatie als wonderkind.
In 1974 is hij te horen op een onofficieel album met de titel Jaco met pianist Paul Bley, bassist Jaco Pastorius en drummer Bruce Ditmas voor het Improvising Artists-label. Het jaar daarop trad hij toe tot de band van Gary Burton met gitarist Mick Goodrick.
Metheny bracht zijn debuutalbum Bright Size Life (ECM, 1976) uit met Jaco Pastorius op basgitaar en Bob Moses op drums.
Toen het album Pat Metheny Group (ECM, 1978) werd uitgebracht, was de groep een kwartet bestaande uit, naast Metheny, Danny Gottlieb op drums, Mark Egan op bas en Lyle Mays op piano, autoharp en synthesizer.
Ornette Coleman's album New York Is Now! (1968) inspireerde Metheny om zijn eigen richting te vinden. Op een aantal albums zijn Coleman's composities opgenomen..Hij nam het album Song X (1986) op met Coleman en toerde met hem.
Metheny maakte drie albums op ECM met de Braziliaanse zanger en percussionist Naná Vasconcelos. Hij woonde van eind jaren tachtig tot begin jaren negentig in Brazilië en trad op met verschillende lokale muzikanten. Hij speelde met Antônio Carlos Jobim als eerbetoon in een live optreden in Carnegie Hall.

Jesse van Ruller

Jesse van Ruller is een van de beste hedendaagse jazzgitaristen. Zijn unieke geluid, virtuoze techniek en mooie composities zijn wereldwijd zeer geliefd.
In 1995 won hij de prestigieuze Thelonious Monk Award in Washington. De jury, bestaande uit Pat Metheny, John Scofield, Jim Hall, Pat Martino en Mark Whitfield, was van mening dat Jesse op dat moment een van de meest veelbelovende talenten was.
In hetzelfde jaar studeerde hij "cum laude" van de Hilversum Conservatorium, waar hij studeerde bij Wim Overgaauw. Sindsdien heeft hij met tal van gerenommeerde musici en ensembles gespeeld, zoals Pat Metheny, George Duke, Joe Lovano, Peter Erskine, Mike Stern, Tom Harrell, Philip Catherine, Toots Thielemans, de Roy Hargrove Quintet, Christian McBride, Seamus Blake, Metro pole Orkest, Asko Ensemble, WDR Big Band, Birmingham Symphony Orchestra en de Berliner Philharmoniker. Jesse heeft zijn eigen trio, waarin hij zijn indrukwekkende talenten als jazz-gitarist en componist kan etaleren. In deze klassieke gitaar-, bas- en drums-opstelling combineert hij alle akkoorden en melodieën op zijn semi-akoestische jazzgitaar; traditie, deskundigheid en innovatie gaan hand in hand.
Jesse is ook nog lid van het Jazzorkest van het Concertgebouw en speelt duo′s met gitarist Maarten van der Grinten en pianist Bert van den Brink.
Hij speelt ook regelmatig in de bands van saxofonist Benjamin Herman en pianist Michiel Borstlap.

Kurt Rosenwinkel

Rosenwinkel studeerde tweeënhalf jaar aan het Berklee College of Music voordat hij in zijn derde jaar vertrok om te toeren met Gary Burton, de decaan van de school op dat moment.
In 1995 won hij de Composer's Award van de National Endowment for the Arts en tekende hij voor het label Verve.
In 2016 richtte Rosenwinkel het onafhankelijke muzieklabel Heartcore Records op en begon zowel te produceren als op te treden. Hij produceerde zelf zijn elfde album, Caipi uit 2017, en was als producer en gitarist betrokken bij de Braziliaanse multi-instrumentalist Pedro Martin's 2019-release Vox.
Rosenwinkel werd beinvloed door John Coltrane, Bud Powell, David Bowie, Joe Henderson, Charlie Parker, Keith Jarrett, Biggie Smalls, Pat Metheny, Allan Holdsworth, Tal Farlow, George Van Eps, Bill Frisell, John Scofield, Alex Lifeson en Skylee Jeffrey.
Het boek The Jazz Book noemt Rosenwinkel een visionaire componist, met een oneindig gevoelige manier om elektronische klanken, gelaagd en intelligent te manipuleren.

John McLaughlin

Begin jaren 70 vergaarde John McLaughlin bekendheid als fusion-gitarist en leider van The Mahavishnu Orchestra.
Op zijn 11e jaar begon hij met gitaarspelen, aanvankelijk werd hij geinspireerd door de blues en swing.
Aan het begin van zijn muziekcariere werkte hij samen met Alexis Korner, Graham Bond, Ginger Baker en vele anderen. Zijn eerste album werd meteen een klassieker; Extrapolation uit 1969.
In 1969 nam Miles Davis 2 tracks op waarop McLaughlin te horen is: In a Silent Way en Bitches Brew.
In 1971 richte McLaughlin The Mahavishnu Orchestra op, een sterke formatie die klonk als een ruige rockband maar met avandgardistische jazzimprovisaties. Na 3 invloedrijke albums, The Inner Mounting Flame, Birds of Fire en Between Nothingness and Eternity, viel de band in 1973 uiteen.
McLaughlin, die tussendoor nog even een heftig spiritueel album met Carlos Santana maakte (Love Devotion Surrender), stelde in 1974 een nieuw Mahavishnu Orchestra samen, dat ondanks het meespelen van violist Jean-Luc Ponty, niks werd en in 1975 weer ophield te bestaan. Daarna verraste McLaughlin de muzikale wereld door in de groep Shakti, Indiase muziek te gaan spelen op akoustische gitaar. Gedurende die 3 jaar had hij veel invloed op de toen in zijn kinderschoenen staande wereldmuziek.
Vervolgens speelt McLaughlin in diverse samenstellingen diverse muziekgenres, hij blijft expirimenteren en vernieuwen, voortdurend switchend tussen de akoustische en de electrische gitaar.

Mark Lettieri

Mark Lettieri is een gitarist, componist en producer gevestigd in Fort Worth, TX.
Lettieri is sinds 2008 lid van de jazz/wereldgroep Snarky Puppy, hij levert een bijdrage aan de band als gitarist, arrangeur en songwriter. Snarky Puppy is een echte road warriors en toert constant, zij hebben op elk continent behalve Antarctica opgetreden. Tot op heden heeft de groep drie GRAMMY Awards gewonnen: Beste R & B-optreden voor "Something" feat. Lalah Hathaway in 2014, en tweemaal voor Best Contemporary Instrumental Album (Sylva in 2016 en Culcha Vulcha in 2017).
Buiten Snarky Puppy heeft Lettieri een aantal albums uitgebracht onder eigen naam.

Sylvain Luc

Sylvain Luc studeerde gitaar, viool en cello aan het Conservatorium van Bayonne .
In 1988 werkte hij als arrangeur, componist en begeleider van artiesten terwijl hij jazz speelde als bassist in het Richard Galliano Trio en als gitarist bij Eric Le Lann. Luc werkte samen met enkele van de grootste muzikanten, waaronder Michel Legrand, Elvin Jones, Manu Katché, Stéphane Belmondo en meer.
Zijn eerste album, "Piaia", werd gevolgd door "Petit Déjà", een duet met Louis Winsberg. Sylvain Luc nam duetten op, bands (het Sylvain Luc Trio Sud won een “Victoire de la Musique”). Hij nam een tweede soloalbum op, "Ambre", gevolgd door tournees in Europa en Zuid-Amerika.
In 2008 won hij de "Django d'Or". Na de release van zijn soloalbum "Standards" ontving Sylvain in 2010 de SACEM Jazz Prize. In 2011 kreeg hij uit handen van Michel Legrand de Django Reinhardt-prijs van de Jazz Academy.
In 2015 bracht Sylvain Luc een eerbetoon aan Edith Piaf uit, "La Vie en Rose", in een duet met Richard Galliano. In 2016 kwam “Intranquille” met Bernard Lubat uit. Sylvain ontwikkelt ook een parallelle opleiding, gewijd aan improvisatie tussen klassieke en jazzmuziek, met Marylise Florid. Ze brachten samen 'D’une rive à l’autre' uit in 2019.

Jeffrey Kollman

Geïnspireerd door bands als Kiss en Van Halen, en gitarist Randy Rhoads, begon Kollman op zijn 12e jaar gitaar te spelen. Hij maakte zijn opnamedebuut op 14-jarige leeftijd, nadat hij zich bij de hardcore punkband The Stain in Ohio had aangesloten.
Hij is vooral bekend van zijn werk bij Bombastic Meatbats, Glenn Hughes, Cosmosquad, en de progressieve metalband Edwin Dare.
Kollman heeft gewerkt als sessiegitarist, producer, songwriter en acteur. Hij schreef muziek voor films, tv, en voor commercials.

Michael Lee Firkins

Firkins' ouders zijn muzikanten; zijn vader was een lap steel-gitarist en zijn moeder een pianiste.
Hij begon op achtjarige leeftijd akoestisch gitaar te spelen. Hoewel hij grotendeels autodidact is, volgde hij ook lessen bij een plaatselijke muziekwinkel in Omaha. Michael leerde de liedjes van die tijd en werd sterk beïnvloed door de gitaarstijlen van Lynyrd Skynyrd, Led Zeppelin, AC/DC en Black Sabbath. Virtuozen als Jerry Reed, Chet Atkins, Albert Lee en Danny Gatton behoorden later tot de lijst met favorieten.
Een demo van vijf met instrumentale gitaarnummerso werd naar Shrapnel Records gestuurd, wat resulteerde in een platencontract en de daaropvolgende release van zijn debuutalbum in 1990. Deze release toonde Michael's encyclopedische kennis van bluegrass en country licks.

Al di Meola

Al Laurence Di Meola studeerde kort aan de Berklee School of Music in Boston.
Begin jaren 70 verving hij Bill Connors in Chick Corea's fusion-formatie Return to Forever met oa Stanley Clarke). Met Di Meola behaalde Return to Forever zijn grootste commerciële successen.
Daarna ging hij solo; Na vele succesvolle albums concentreerde Di Meola zich in de 90-er jaren steeds meer op akoestische World Music.

Jimmy Herring

Hij speelde saxofoon in de schoolband maar werd bekend om zijn talent voor de gitaar die hij op 13e jaar begon te bespelen.
Zijn gitaarvoorbeelden waren Steve Morse en Al di Meola.
Hij is afgestudeerd aan The Guitar Institute of Technology in Hollywood, Californië.
In 1998 en 1999 ging Herring op tournee met de Grateful-Dead-cover-band Jazz is Dead met bassist Alphonso Johnson, toetsenist T Lavitz en drummer Billy Cobham. De albums van de band bevatten jazzrockversies van nummers van de Grateful Dead. Herring verscheen ook op het album Out of the Madness van The Derek Trucks Band.

John F. Klaver

John F. Klaver is een Nederlandse gitarist, zanger, componist en muziekleraar. Hij begon met gitaarspelen op elfjarige leeftijd, geïnspireerd door Gary Moore, Robben Ford en Jimi Hendrix. Na zijn afstuderen volgde hij zowel privé gitaarlessen als muziektheorie lessen aan de University of the Pacific in de VS.
Terug in Nederland werd hij toegelaten tot het conservatorium van Amsterdam en kreeg hij les van Jesse van Ruller, Martijn van Iterson en Eef Albers.
In 2007 startte hij zijn eigen formatie, het John F. Klaver Trio, dat later de John F. Klaver Band zou worden.
In 2011 wonnen John en zijn band de Dutch Blues Challenge en werden daarmee verkozen tot Beste Bluesband van Nederland. Dezelfde prijs werd in 2013 aan John uitgereikt nadat hij voor de tweede keer de Dutch Blues Challenge had gewonnen.
De John F. Klaver Band speelde al op vele grote festivals, waaronder Moulin Blues, IBC Memphis, EBC Berlin, Big Rivers en Jazz in Juketown. De band trad ook op als voorprogramma van muzikanten als Dana Fuchs, Matt Schofield en Johnny Winter.
John kreeg ook de eer om de eerste en enige Nederlandse gitarist te worden die zich bij het JTC Guitar-team voegde.

Eran Har Even

Eran Har Even Israëlische gitarist, componist en muziekpedagoog woonachtig in Amsterdam. In 2012 rondde Eran zowel zijn bachelor- als masteropleiding af aan het Conservatorium van Amsterdam. Hij is een van de meest actieve figuren van de Nederlandse jazzscene, hij werkt samen met ervaren jazzmuzikanten in de lokale en internationale circuits. Dit zijn onder meer vooraanstaande musici als Benny Golson, Terell Staford, David Friedman, Harmen Fraanje, Jamal Thomas, Joris Roelofs en Gilad Hekselman, om er maar een paar te noemen.
Eran is al tien jaar lid van de faculteit van het Conservatorium van Amsterdam en doceert gehoortraining, theorie, gitaar en coaching ensembles en traint de volgende generatie aankomende jazz- en popmuzikanten. Bovendien is Eran gastdocent op muziekscholen en jazz-seminars over de hele wereld, terwijl hij regelmatig optreedt op de meest gerenommeerde locaties en festivals.
Eran schrijft een methodeboek over de toepassing van polyfonie op gitaar - het zal een van de eerste praktische methodeboeken zijn die dit onderwerp in het jazztaal behandelen.

Joe Satriani

Joe Satriani is een van de meest technische en alom gerespecteerde rock/fusion-gitaristen van deze tijd.
Satriani, geïnspireerd door gitaarlegende Jimi Hendrix, begon met gitaarspelen op 14-jarige leeftijd.
Nadat hij het instrument snel onder de knie had, begon Satriani gitaarles te geven aan anderen, waaronder Steve Vai.
Zijn eerste soloalbum Not of this Earth deed de rockscene aardig op zijn grondvesten schudden.

Met een van zijn beste albums, Surfing With the Alien, verwierf hij de status van toprockgitarist. In de 90er jaren creëerde hij zijn eigen gitaarlijn voor Ibanez; het JS-model. Ook startte hij het G3 showconcept met Steve Vai, wat een jaarlijks terugkomend evenement werd.

Phil Gates

GENRE

ALBUMS

2021

2020

2016

2013

2011

2010

2008

2007

2006

2005

VIDEO

AGENDA

GEAR

Dean Brown

GENRE

ALBUMS

2016

2012

2010

2004

2001

VIDEO

AGENDA

GEAR

Lou Guldemond

GENRE

ALBUMS

2012

VIDEO

AGENDA

GEAR

Peter Tiehuis

GENRE

ALBUMS

1977

VIDEO

AGENDA

GEAR

Jacob Bro

GENRE

ALBUMS

1977

VIDEO

AGENDA

GEAR

Gijs Idema

GENRE

ALBUMS

2020

2020

VIDEO

AGENDA

Geen items

GEAR

Naia Izumi

GENRE

ALBUMS

2021

VIDEO

AGENDA

Geen items

GEAR

Tommy Bolin

GENRE

ALBUMS

1976

1976

1973 - Billy Cobham

VIDEO

AGENDA

Geen items

GEAR

Julian Lage

GENRE

ALBUMS

2021

2019