Fusion | GuitarPoll

John Petrucci

John Peter Petrucci is een Amerikaanse gitarist, componist en producer. Hij is vooral bekend als een van de oprichters van de progressieve metalband Dream Theater.
Petrucci komt uit een Italiaans-Amerikaans gezin. Rond zijn achtste pakte hij de gitaar op omdat zijn oudere zus later naar bed mocht om op het orgel te oefenen. Hij besloot echter te stoppen toen zijn pogingen om laat op te blijven niet succesvol waren.
Hij pakte de gitaar weer op toen hij 12 jaar oud was. Zijn vroege invloeden waren bands als Led Zeppelin, Black Sabbath, AC/DC, later en ontwikkelde hij een interesse in progressieve rock en heavy metal, voorbeelden zijn Rush, Yes, Iron Maiden, Dixie Dregs en Metallica.
Hoewel Petrucci meestal wordt geassocieerd met Dream Theater, is hij ook lid van de projectband Liquid Tension Experiment en heeft hij gespeeld op albums van andere artiesten.
Petrucci heeft een gitaar-instructievideo uitgebracht, Rock Discipline, met warming-upoefeningen, oefeningen om blessures tijdens het spelen te voorkomen, afwisselend plukken, sweeppicking, akkoorden en andere technieken om het gitaarspel te ontwikkelen. Petrucci heeft ook een boek uitgebracht met de naam "Guitar World presents John Petrucci's Wild Stringdom", dat is samengesteld uit columns die hij onder die titel voor het tijdschrift Guitar World schreef.
Petrucci is vooral bekend om zijn verscheidenheid aan gitaarstijlen en vaardigheden. Een van de meest opvallende hiervan is zijn high-speed alternate picking die, zoals hij zelf beweert, een "sterk gevoel van synchronisatie tussen de twee 2 handen" vereist.
Zijn spel heeft invloeden van Jimmy Page, Brian May, Eddie Van Halen, Steve Morse, Al Di Meola, Steve Howe, Allan Holdsworth, Stevie Ray Vaughan, Randy Rhoads, Joe Satriani, Steve Vai , Alex Lifeson, Yngwie Malmsteen en David Gilmour.

Dean Brown

De muziek van Dean Brown is te horen op meer dan 200 opnames. Al meer dan 40 jaar werkt Brown samen met legendarische artiesten als Marcus Miller, The Brecker Brothers, Billy Cobham, David Sanborn, Roberta Flack, Bob James, George Duke, Bill Evans, Victor Bailey en Joe Zawinul.
Brown heeft vijf solo-cd's uitgebracht en toert internationaal met zijn eigen band.
De muziek van Brown combineert Rock, Jazz, Funk, Latin en Fusion tot een vrolijke, soulvolle, dynamische en intense groove. Hij staat in de wereldwijde jazz/fusion scene bekend om zijn virtuoze slaggitaarwerk en zijn gepassioneerde melodische solo's.

Lou Guldemond

Lou, autodidact op gitaar, speelde in groepen met verschillende stijlen zoals Pasadena Dreamband (disco), Top Secret met saxofonist Toon Roos (fusion), Batida met zanger Joseé Koning (Braziliaans), Brigitte Kaandorp (cabaretier), Big Black & Beautiful (theater). Hij produceerde het eerste solo-album (It’s Happening) van jazzgitarist Martijn van Iterson en was vaste gast in de North Sea Jazz Club in A’dam. In 2012 verscheen zijn album That’s It met elf nummers in de stijl smooth jazz, allemaal geschreven door Lou. Opnieuw uitgebracht in 2020.
In 2021 speelt Lou bij Licks & Brains (NU jazz bigband). Licks & Brains werkte en nam op met verschillende bekende artiesten zoals Eric Vloeimans, Joseph Bowie, Anton Goudsmit en Benjamin Herman.

Peter Tiehuis

Een van Nederlands meest toonaangevende gitaristen van de laatste decennia is Peter TiehuisOp negenjarige leeftijd begon hij klassieke gitaar te spelen, enkele jaren later gevolgd door de elektrische gitaar.
Tijdens het spelen in verschillende rock- en soulbands rondde hij een klassieke studie af aan het Twents Conservatorium in Enschede en een jazzstudie aan het Koninklijk Conservatorium in Den Haag.
Zijn veelzijdigheid heeft hem in staat gesteld om bijna alle soorten muziek te spelen.
Naast het spelen in de lokale jazzclubs sloot hij zich aan bij internationaal bekende groepen, zoals: The Skymasters, Peter Herbolzheimers Rhythm Combination and Brass, Batida, Till Brönner's 'Ballad Joint', The Wolfgang Haffner Band, The Chris Hinze Combination, Het Metropole Orkest (waar hij sinds 1996 als gewoon lid bij is).
Door de jaren heen speelde hij met alle grote sterren in Nederland zoals Trijntje Oosterhuis, Lee Towers, Ilse DeLange, Rob de Nijs, Hans Vermeulen, Humphrey Campbell en nog veel meer. Ook de lijst van internationale grootheden is indrukwekkend, met namen als Toots Thielemans, Benny Goodman, Dizzy Gillespie, Freddie Hubbard, Stan Getz, Tania Maria, Al Jarreau, Tina Turner, Chaka Khan, Constantin Wecker, Charlie Mariano, Vince Mendoza, Mike Stern , Bob Mintzer, The Yellow Jackets, Jasper van 't Hof, Elvis Costello, Gino Vannelli, The Brecker Brothers, Pat Metheny, Randy Crawford, George Duke, John Scofield, Herbie Hancock, Steve Vai, Ivan Linz, Laura Mvula, Lizz Wright , Gregory Porter en vele anderen.
Tiehuis is al zo'n 10 jaar docent aan het conservatorium van Amsterdam waar hij nog steeds als gastdocent jaarlijks workshops geeft.

Tommy Bolin

Nadat hij met zijn vader en broer Johnny naar een Elvis-concert was geweest was het hem duidelijk dat hij muzikant wilde worden. Zijn eerste instrument was de drums, gevolgt door de piano die hij later gebruikte om te componeren. Op 14-jarige leeftijd speelde hij voor het eerst in een band genaamd Patch Of Blue, en toen hij 15 was vormde hij zijn eerste band, Denny & The Triumphs. Omdat hij weigerde zijn haar te laten knippen werd hij van school gestuurd.
Tommy Bolin verhuisde naar Denver en speelde kort bij de band American Standard. Eind 1968, hij was nog geen 18 jaar oud, richtte hij de band Ethereal Zephyr op, die zich later gewoon Zephyr noemde. Ze bracht haar eerste LP Zephyr uit in 1970. Een jaar later werd het tweede album, Going Back To Colorado, uitgebracht.
Het volgende en belangrijkste station in Bolins carrière was de band van Billy Cobham. Op zijn LP Spectrum uit 1973 speelde hij gitaar op acht jazzrocknummers. Bijna tegelijkertijd werd in 1973 ook de LP Bang van de James Gang uitgebracht. Daar begon hij als vervanger van Domenic Troiano.
Nadat hij de James Gang had verlaten, besloot hij zijn carrière als soloartiest voort te zetten.
In 1975 verliet Ritchie Blackmore uit Deep Purple. David Coverdale stelde Bolin voor als zijn opvolger en nodigde hem uit om auditie te doen.
In november 1975 kwam Deep Purple's album Come Taste the Band uit, waarop hij op acht nummers speelde. Come Taste The Band verkocht en werd goed ontvangen. Op 15 maart 1976, na 52 optredens als leadgitarist en een studio-LP, kwam er een einde aan het Deep Purple-tijdperk voor Bolin.
In september 1976 werd Tommy Bolins laatste plaat tijdens zijn leven uitgebracht: Private Eyes; hij stierf slechts een paar weken later, op 4 december 1976. De avond ervoor speelde de "Tommy Bolin Band" als openingsact voor Jeff Beck in Miami. Na de voorstelling viel Tommy Bolin flauw in het hotel en ging naar bed. De volgende dag vond zijn vriendin hem in een zeer zwakke toestand en belde een dokter. Voordat dat gebeurde, stierf Tommy Bolin aan een aan alcohol gerelateerde overdosis heroïne.
Tommy Bolin was pas 25 jaar oud, hij werkte ongeveer acht jaar in de muziekbusiness. Zijn nalatenschap wordt nu beheerd door zijn broer Johnny, die in 1996 het label The Tommy Bolin Archives oprichtte.

Carl Verheyen

Carl Verheyen is vooral bekend als DE gitarist van Supertramp. Daarmee doe je hem echter te kort. Een gitarist in hart en nieren, dat is het minste wat je van Carl Verheyen kan zeggen. Met meer dan 40 jaar ervaring als zowel soloartiest, bandlid en studiogitarist is Carl Verheyen één van 's werelds bekendste en meest gevierde gitaristen aller tijden. Guitar Magazine plaatste hem niet voor niets in de top 10 van beste gitaristen ter wereld.
Als gitarist van Supertramp heeft Carl sinds 1985 voor miljoenen enthousiaste fans in uitverkochte zalen en stadions over de gehele wereld gespeeld. Daarnaast mocht hij enkele muzikale grootheden flankeren zoals BB King, Joe Bonamassa, The Bee Gees, Cher, Christina Aguilera en nog vele anderen.
Hij was leraar studiojazzgitaar voor de USC Thornton School of Music en geeft regelmatig instructie-optredens aan het Musicians Institute (MI) in Hollywood, Californië, Guitar Institute of Technology en is auteur van instructieboeken, waaronder Improvising Without Scales.

Steve Howe

Als tiener werd Steve beïnvloed door de opwindende rock-'n-roll gitaargeneratie. Dit leidde ertoe dat hij op 12-jarige leeftijd als kerstcadeau zijn eerste gitaar kreeg van zijn ouders. Het was een f-hole akoestiesche gitaar, een voorbode van zijn kenmerkende Gibson ES-175 signature.
Geïnspireerd door artiesten als Bill Haley and the Comets, Les Paul, Jimmy Bryant en Tennessee Ernie Ford , leerde Steve zichzelf gitaar spelen en trad hij op met vrienden, eerst in jeugdclubs en later in lokale clubs, pubs en balzalen.
Voordat hij in 1970 de gitarist wordt van de legendarische band Yes, speelt hij in allerlei bands zoals de Syndicats en The In Crowd.
In 1981 verlaat hij Yes, start zijn solocarriere, speelt in verschillende superformaties en speelt nog in 2 periodes met Yes.

Menno Gootjes

Menno Gootjes komt uit een kunstenaars-nest.
Als kind speelde hij klassiek piano, maar luisterde toen ook al naar bands als Kiss Queen en Motorhead. Op zijn 15e werd hij gevraagd voor een bandje en raakte meteen verslaafd aan de gitaar.
Jimi Hendrix en Stevie Ray Vaughan werden veel nagespeeld en al snel volgden de "Satrianies" en "Steve Vaais". Op z'n 17e maakte hij zijn eerste plaat met Moon Of Sorrow (soort vroege vorm van Gothic) en vanaf toen ging het los met touren.
Vervolgens speelde Menno met o.a. Threnody (death metal), Thijs van Leer (fusion), Focus (70's prog rock), The Lau (Nederlandstalige rock), Judith (poprock), DJ Roog (dance) Rose (soul).
Hij voltooide een jazzopleiding cum laude, deed veel sessiewerk in Nederland en Duitsland en gaf altijd veel gitaarles.
Vanaf 2010 treedt hij regelmatig op met Focus.

Larry Coryell

Larry Coryell was een gitaar-pionier in het genre jazz-rock en fusion.
In zijn tienerjaren schakelde hij over van de piano naar de gitaar. Hij kreeg les van een leraar die hem albums van Les Paul, Johnny Smith, Barney Kessel en Tal Farlow leende. Op de vraag wat jazzgitaaralbums hem beïnvloedden, citeerde Coryell On View at the Five Spot van Kenny Burrell, Red Norvo with Strings en The Incredible Jazz Guitar van Wes Montgomery. Hij hield van blues en popmuziek en probeerde jazz te spelen vanaf zijn achttiende jaar. Hij zei dat na het horen van Wes Montgomery zijn leven veranderde.
Hij richtte in 1973 The Eleventh House op. Op een aantal albums van The Eleventh House speelde drummer Alphonse Mouzon.
Hij nam twee gitaarduetalbums op met Philip Catherine.
In 1979 vormde hij The Guitar Trio met John McLaughlin en Paco de Lucia. De groep toerde kort door Europa en bracht een video uit, opgenomen in de Royal Albert Hall in Londen, getiteld Meeting of Spirits. In het begin van 1980 leidde Coryells drugsverslaving ertoe dat hij werd vervangen door Al Di Meola.
Coryell stierf op zondag 19 februari 2017 aan hartfalen in een hotelkamer in New York City op 73-jarige leeftijd. Hij had de voorgaande twee dagen opgetreden in de Iridium jazzclub in Manhattan.

2016
2016
2015
2015
2013
2011
2011
2011
2009
2007

https://open.spotify.com/album/30BZZ6khxr5WSombP68Cbl?si=2hdIwNbCTJmmsP4QMuBpUA
2004
2003
2003
2002
2001
2001
1999
1999
1998
1996
1995
1991
1989
1989
1985
1981
1979
1979
1977
1976
1976
1975
1975
1974
1973
1972
1971
1971
1971
1970
1969
1968

Frank Gambale

Frank Gambale wordt beschouwd als een van de beste fusiongitaristen, vooral door zijn onbegrensde virtuositeit. Zijn solo's zijn onnavolgbaar.
Gambale heeft zijn grote bekendheid te danken aan zijn werk met Chick Corea′s Electric Band.
Hij studeerde aan het Guitar Institute of Technology in Hollywood.
Op 20-jarige leeftijd schreef Gambale al educatieve instructieboeken, van 1983-1986 gaf hij les op de faculteit.
Vanaf 1986 speelt hij met Chick Corea′s Electric Band en trad ook op met Steve Smith′s Vital Information. Een samenwerking met bassist Stu Hamm en drummer Steve Smith was een andere vruchtbare onderneming van Gambale, wiens albums steeds ambitieuzer gaan klinken.

John Scofield

John Scofield is een Amerikaanse jazz/jazz-rockgitarist. Hij werkte samen met Miles Davis, Dave Liebman, Joe Henderson, Charles Mingus, Joey DeFrancesco, Herbie Hancock, Pat Metheny, Bill Frisell, Joe Lovano, Pat Martino, Mavis Staples, Phil Lesh, Billy Cobham, Medeski Martin & Wood , George Duke, Jaco Pastorius, John Mayer en vele anderen.
Scofield verliet zijn opleiding aan het Berklee College of Music om op te nemen bij Chet Baker en Gerry Mulligan. Hij sloot zich kort daarna aan bij de Billy Cobham/George Duke Band en bracht twee jaar door met spelen, opnemen en toeren met hen.
In 1976 tekende Scofield bij label Enja, dat in 1977 zijn eerste album, John Scofield, uitbracht.
In 1982 trad hij toe tot de band van Miles Davis, bij wie hij drieënhalf jaar bleef. Hij is te horen op drie van Davis albums, Star People, Decoy en You're Under Arrest.
Hij treedt nog steeds op in met vele musici in wisselende samenstellingen en stijlen.

Pat Metheny

Patrick Bruce Metheny is een Amerikaanse jazzgitarist en componist.
Hij is de leider van de Pat Metheny Group en is ook als muzikant betrokken bij duetten, solowerken en andere projecten. Zijn stijl bevat elementen van progressieve en hedendaagse jazz, latin jazz en jazzfusion. Metheny heeft drie gouden albums en 20 Grammy Awards.
Zijn vader Dave speelde trompet, zijn moeder Lois zong en zijn grootvader van moederskant Delmar was een professionele trompettist.
Metheny's interesse in gitaar groeide rond 1964 toen hij de Beatles op tv zag optreden. Voor zijn 12e verjaardag lieten zijn ouders hem een gitaar kopen, een Gibson ES-140 3/4.
Metheny's leven veranderde na het horen van het album Four & More van Miles Davis. Kort daarna raakte hij gefascineerd door het album Smokin 'at the Half Note van Wes Montgomery, dat in 1965 werd uitgebracht. Hij noemt de Beatles, Miles Davis en Wes Montgomery de grootste invloed op zijn muziek.
Hij verhuisde naar Boston om les te geven aan het Berklee College of Music met jazzvibrafonist Gary Burton en vestigde een reputatie als wonderkind.
In 1974 is hij te horen op een onofficieel album met de titel Jaco met pianist Paul Bley, bassist Jaco Pastorius en drummer Bruce Ditmas voor het Improvising Artists-label. Het jaar daarop trad hij toe tot de band van Gary Burton met gitarist Mick Goodrick.
Metheny bracht zijn debuutalbum Bright Size Life (ECM, 1976) uit met Jaco Pastorius op basgitaar en Bob Moses op drums.
Toen het album Pat Metheny Group (ECM, 1978) werd uitgebracht, was de groep een kwartet bestaande uit, naast Metheny, Danny Gottlieb op drums, Mark Egan op bas en Lyle Mays op piano, autoharp en synthesizer.
Ornette Coleman's album New York Is Now! (1968) inspireerde Metheny om zijn eigen richting te vinden. Op een aantal albums zijn Coleman's composities opgenomen..Hij nam het album Song X (1986) op met Coleman en toerde met hem.
Metheny maakte drie albums op ECM met de Braziliaanse zanger en percussionist Naná Vasconcelos. Hij woonde van eind jaren tachtig tot begin jaren negentig in Brazilië en trad op met verschillende lokale muzikanten. Hij speelde met Antônio Carlos Jobim als eerbetoon in een live optreden in Carnegie Hall.

John McLaughlin

Begin jaren 70 vergaarde John McLaughlin bekendheid als fusion-gitarist en leider van The Mahavishnu Orchestra.
Op zijn 11e jaar begon hij met gitaarspelen, aanvankelijk werd hij geinspireerd door de blues en swing.
Aan het begin van zijn muziekcariere werkte hij samen met Alexis Korner, Graham Bond, Ginger Baker en vele anderen. Zijn eerste album werd meteen een klassieker; Extrapolation uit 1969.
In 1969 nam Miles Davis 2 tracks op waarop McLaughlin te horen is: In a Silent Way en Bitches Brew.
In 1971 richte McLaughlin The Mahavishnu Orchestra op, een sterke formatie die klonk als een ruige rockband maar met avandgardistische jazzimprovisaties. Na 3 invloedrijke albums, The Inner Mounting Flame, Birds of Fire en Between Nothingness and Eternity, viel de band in 1973 uiteen.
McLaughlin, die tussendoor nog even een heftig spiritueel album met Carlos Santana maakte (Love Devotion Surrender), stelde in 1974 een nieuw Mahavishnu Orchestra samen, dat ondanks het meespelen van violist Jean-Luc Ponty, niks werd en in 1975 weer ophield te bestaan. Daarna verraste McLaughlin de muzikale wereld door in de groep Shakti, Indiase muziek te gaan spelen op akoustische gitaar. Gedurende die 3 jaar had hij veel invloed op de toen in zijn kinderschoenen staande wereldmuziek.
Vervolgens speelt McLaughlin in diverse samenstellingen diverse muziekgenres, hij blijft expirimenteren en vernieuwen, voortdurend switchend tussen de akoustische en de electrische gitaar.

Mark Lettieri

Mark Lettieri is een gitarist, componist en producer gevestigd in Fort Worth, TX.
Lettieri is sinds 2008 lid van de jazz/wereldgroep Snarky Puppy, hij levert een bijdrage aan de band als gitarist, arrangeur en songwriter. Snarky Puppy is een echte road warriors en toert constant, zij hebben op elk continent behalve Antarctica opgetreden. Tot op heden heeft de groep drie GRAMMY Awards gewonnen: Beste R & B-optreden voor "Something" feat. Lalah Hathaway in 2014, en tweemaal voor Best Contemporary Instrumental Album (Sylva in 2016 en Culcha Vulcha in 2017).
Buiten Snarky Puppy heeft Lettieri een aantal albums uitgebracht onder eigen naam.

Jeffrey Kollman

Geïnspireerd door bands als Kiss en Van Halen, en gitarist Randy Rhoads, begon Kollman op zijn 12e jaar gitaar te spelen. Hij maakte zijn opnamedebuut op 14-jarige leeftijd, nadat hij zich bij de hardcore punkband The Stain in Ohio had aangesloten.
Hij is vooral bekend van zijn werk bij Bombastic Meatbats, Glenn Hughes, Cosmosquad, en de progressieve metalband Edwin Dare.
Kollman heeft gewerkt als sessiegitarist, producer, songwriter en acteur. Hij schreef muziek voor films, tv, en voor commercials.

Steve Morse

Steven J. Morse, zijn stijl werd/wordt door veel gitaristen geïmiteerd, toch is hij nooit een echte gitaarberoemdheid geworden, hij is altijd een cultfiguur gebleven, succesvol in de jaarlijkse polls van muziekbladen.
Als teenager werd hij eerst geïnspireerd door de Beatles, daarna begon hij zich te interesseren voor de muziek van de Yardbirds, Jimi Hendrix en Led Zeppelin.
Zijn interesse voor de gitaar begon pas echt nadat hij een concert van de klassieke gitarist Juan Mercadal had bijgewoond.
Na het zien van een concert van John McLaughlin Mahavishnu Orchestra op de campus van de University of Miami waar Morse studeerde besloot hij zich te gaan richten op de instrumentale rockmuziek.
In 1974 startte Morse zijn eerste band, de Dixie Dregs, een van de belangrijkste fusion rock bands uit die tijd. Na 14 albums met de Dregs te hebben gemaakt bracht zijn Steve Morse Band in 1984 het eerste album, Two Faces, uit. Voor Elektra Records maakte hij de albums\r\nthe Introduction (1984) en Up (1985).
Nadat Morse voor MCA de albums High Tension Wires (1989), Southern Steel (1991) en Coast to Coast (1992) heeft opgenomen volgen voor Windham Hill/BMG Records de uitstekende albums Structural Damage (1995) en StressFest (1996).
In 1996 vergezelde hij Deep Purple bij hun U.S.- en Europese tour.
Morse begon in 2007 een samenwerking met zangeres Sarah Spencer. Hun album Angelfire, werd uitgebracht op 10 augustus 2010.
In 2011 richtte Morse Flying Colors op, een Amerikaanse supergroep bestaande uit Mike Portnoy, Dave LaRue, Casey McPherson en Neal Morse, het gelijknamige debuutalbum uit maart 2012 debuteerde op nummer 9 in de Billboard Hard Rock-hitlijst en nr. 11 op de BBC's Rock Album-hitlijsten. Flying Colors bracht in 2014 zijn tweede album, Second Nature, uit en kreeg lovende kritieken.

Steven J. Morse (born July 28, 1954 in Hamilton, Ohio).
Although Steve Morse enjoyed a healthy following among guitar players, his name was never a household commodity, and he remained a cult figure who earned his greatest success in the readers′ polls held annually by musicians′ magazines.
Although initially inspired by the Beatles, as a teen, Morse began to expand his listening to include the Yardbirds, Jimi Hendrix and Led Zeppelin.
He became fascinated with guitar after seeing concert by classical guitarist Juan Mercadal.
Deeply influenced by a campus performance by John McLaughlin′s Mahavishnu Quartet while attending the University of Miami Morse decided to focus on instrumental rock music; in 1974 that he put together his first band, the Dixie Dregs (later simply the Dregs), which would go on to become one of the defining groups in the fusion rock genre.
After some 14 albums fronting the Dregs, the Steve Morse Band began their recording career in 1984 with an album called two Faces. Soon after, Elektra Records snatched Morse up and he cut two albums for the company. The Introduction in 1984 and Stand Up in 1985, before switching to MCA. Morse releases for the label included High Tension Wires (1989), Southern Steel (1991) and Coast to Coas (1992).
After leaving MCA in 1992, Morse recorded two excellent albums for Windham Hill/BMG Records, Structural Damage (1995) and StressFest (1996)
In 1996 Morse joined Deep Purpl for a U.S.- and European tour.
Morse began a collaboration with singer Sarah Spencer in 2007 entitled Angelfire. The album, of the same name, was released on August 10, 2010.
In 2011, Morse formed Flying Colors, an American supergroup composed of Mike Portnoy, Dave LaRue, Casey McPherson and Neal Morse, whose debut eponymous album was released on March 26, 2012, and debuted at No. 9 on Billboard's Hard Rock chart,[6] and No. 11 on the BBC's Rock Album charts. Flying Colors released its second album, Second Nature, in 2014 to critical acclaim.

Al di Meola

Al Laurence Di Meola studeerde kort aan de Berklee School of Music in Boston.
Begin jaren 70 verving hij Bill Connors in Chick Corea's fusion-formatie Return to Forever met oa Stanley Clarke). Met Di Meola behaalde Return to Forever zijn grootste commerciële successen.
Daarna ging hij solo; Na vele succesvolle albums concentreerde Di Meola zich in de 90-er jaren steeds meer op akoestische World Music.

Jimmy Herring

Hij speelde saxofoon in de schoolband maar werd bekend om zijn talent voor de gitaar die hij op 13e jaar begon te bespelen.
Zijn gitaarvoorbeelden waren Steve Morse en Al di Meola.
Hij is afgestudeerd aan The Guitar Institute of Technology in Hollywood, Californië.
In 1998 en 1999 ging Herring op tournee met de Grateful-Dead-cover-band Jazz is Dead met bassist Alphonso Johnson, toetsenist T Lavitz en drummer Billy Cobham. De albums van de band bevatten jazzrockversies van nummers van de Grateful Dead. Herring verscheen ook op het album Out of the Madness van The Derek Trucks Band.

Joe Satriani

Joe Satriani is een van de meest technische en alom gerespecteerde rock/fusion-gitaristen van deze tijd.
Satriani, geïnspireerd door gitaarlegende Jimi Hendrix, begon met gitaarspelen op 14-jarige leeftijd.
Nadat hij het instrument snel onder de knie had, begon Satriani gitaarles te geven aan anderen, waaronder Steve Vai.
Zijn eerste soloalbum Not of this Earth deed de rockscene aardig op zijn grondvesten schudden.

Met een van zijn beste albums, Surfing With the Alien, verwierf hij de status van toprockgitarist. In de 90er jaren creëerde hij zijn eigen gitaarlijn voor Ibanez; het JS-model. Ook startte hij het G3 showconcept met Steve Vai, wat een jaarlijks terugkomend evenement werd.

Twan van Gerven

Gitarist/componist Twan van Gerven (1969) begon zijn carrière als bandleider, componist en gitaarvirtuoos van de cross-over-funkband ‘The Tree Funk Concept’.
Als gitarist verwierf Van Gerven faam in de band ‘BEEF!’, onderscheiden met een Zilveren Harp in 2002 en uitgeroepen tot ‘Beste Gitarist van Nederland’ middels het winnen van het Duiveltje in 2004. De composities van van Gerven bestrijken een groot muzikaal gebied; van klassiek werk voor twee instrumenten tot gecomponeerde jazz-fusion voor kleine en grote bandbezettingen, van kamermuziek tot symfonie.
Op 8 augustus 2006 vond het eerste concert van ‘Smokey the Bandit and his one night stand band’ plaats in het Theater aan de Parade in ‘s Hertogenbosch. Dit concert, uitgevoerd door diverse artiesten (Special Request Horns, U-Gene, Sven Happel en Maarten Poirters), vond zijn vervolg in 2009, toen concertzaal ‘de Pul’ te Uden het podium bood voor een liveregistratie van een tiental van de stukken.
Later dat jaar verzorgt Van Gerven met zijn trio tweemaal het voorprogramma voor Scott Henderson’s bluesband op het SJU podium in Utrecht en in de Boerderij in Zoetermeer.

Sinds 2012 is van Gerven weer op toer met BEEF, na een ingelaste sabbatical in 2009, en speelt hij als gitarist in diverse theatherprodukties van o.a. Tigre Blanco, Denvis en projecten van het Parktheater Eindhoven. Ook is hij een veelgevraagd sessiemuzikant en is hij sinds 2013 opgenomen in het sessiecollectief van Jam De La Creme uit Den Haag voor festivals (Oerol, Sziget) en clubtours in Nederland.
Vanaf 2014 brengt Twan van Gerven eigen werk uit via Home Made Records. De albums Junk Dilemma (2014) en Dutch X-Ing (2015) krijgen lovende recensies in de Music Maker en Gitarist en leveren van Gerven nominaties op in de categorie beste pop/rock gitarist Benelux en beste jazz/fusion/world gitarist Benelux in de polls van het maandblad Gitarist. Sinds 2015 is van Gerven o.a. leadgitarist in de Kenny B. live band en geeft hij les op diverse muziekscholen.

Allen Hinds

Hinds, geboren in Auburn, Alabama speelde in zijn jeugd blues, R&B, jazz en fusion. Als professional speelde hij in clubs, op studentenfeesten en op universiteiten in de zuiderlijke Amerikaanse staten.
Hij studeerde aan het Berklee College of Music en verhuisde vervolgens naar Los Angeles. Daarna studeerde hij aan het Musicians Institute, waar hij nu lid is van het onderwijzend personeel.

Hij trad op als sessiemuzikant met onder andere Roberta Flack, Natalie Cole, The Crusaders, Hiroshima, BeBe & CeCe Winans, Marilyn Scott, Randy Crawford, Eric Marienthal, Bobby Caldwell, James Ingram, Marc Antoine, en Gino Vannelli.
Allen Hinds heeft vijf soloalbums uitgebracht.

Nguyên Lê

Nguyên Lê in Parijs geboren uit Vietnamese ouders die sinds 1949 in Frankrijk woonden begon op 15-jarige leeftijd met drummen en schakelde vervolgens over op de gitaar en elektrische bas. Na een bachelor in beeldende kunst en een master in filosofie besloot hij zich te wijden aan muziek. In 1983 richtte hij samen met Mario Canonge (keyboards) en Bago Balthazar (percussies) de Ultramarine-groep op, die de 1e prijs won in de nationale Jazz de la Défense-competitie. Ze zullen drie albums opnemen (Jungle Program in 1985; Dé in 1989; Esimala in 1991). In 1987 inviteerde Antoine Hervé hem als solist van het National Jazz Orchestra. Hij nam in 1990, in de Verenigde Staten, het album Miracles op, zijn eerste album onder zijn leiding met Art Lande, Marc Johnson en Peter Erskine. Vanaf 1993 was hij regelmatig gastsolist van de WDR Big Band uit Keulen met componist en arrangeur Vince Mendoza. In april 1994 was hij solist in de grote orkestsuite The New Yorker, geschreven en gedirigeerd door Bob Brookmeyer1. In maart 2010 was hij solist in de 5e Erkki-Sven Tüür Symfonie, uitgevoerd met het Bremen Philharmonic Orchestra. In de muziek van Nguyên Lê hoor je zijn Vietnamese roots met de beinvloed ddor de speelstijl van Jimi Hendrix, veel gebruik makend van jazzimprovisatie en rock-energie.

Guthrie Govan

Guthrie Govan is een Engelse gitarist en gitaarleraar, bekend van zijn werk met bands als The Aristocrats, Asia, GPS, The Young Punx en The Fellowship, evenals van zijn solo-project Erotic Cakes.
Meer recentelijk werkte hij samen met Steven Wilson en Hans Zimmer.
Hij is een bekende gitaarleraar en werkt samen met het Britse tijdschrift Guitar Techniques, de Guildford's Academy of Contemporary Music, de Lick Library en het Brighton Institute of Modern Music.
Govan werd in 1993 door het tijdschrift Guitarist uitgeroepen tot "Gitarist van het Jaar".
Door zijn ongeëvenaarde technische vaardigheid te combineren met de beheersing van bijna alle muziekstijlen, is Guthrie in staat om zowel in een comfortabel traditioneel jazzcombostijl te spelen als in een dodelijke 'shred'-stijl.
De eerste invloeden van Govan waren Jimi Hendrix en Eric Clapton uit het Cream-tijdperk; als zodanig beschrijft hij zichzelf als afkomstig uit een "bluesrock-achtergrond". Jazz en fusionelementen zijn een belangrijk onderdeel van zijn stijl: hij noemt Joe Pass, Jeff Beck en John Scofield als cruciale invloeden. Hij bewondert ook veel moderne gitaristen met verschillende stijlen zoals Derek Trucks en Alex Machacek.

Guthrie Govan is an English guitarist and guitarteacher, known for his work with bands such as The Aristocrats, Asia, GPS, The Young Punx and The Fellowship, as well as his solo project Erotic Cakes.
More recently, he worked with Steven Wilson and Hans Zimmer.
He is a well-known guitar teacher and collaborates with the British magazine Guitar Techniques, the Guildford's Academy of Contemporary Music, the Lick Library and the Brighton Institute of Modern Music.
Govan was named "Guitarist of the Year" in 1993 by Guitarist magazine.
Combining his unparalleled engineering skill with mastery of almost all styles of music, Guthrie is able to play in a comfortable traditional jazz combo style as well as a deadly shred style.
Govan is known for his virtuoso command of the guitar, due to both his technical ability and proficiency in various styles. A 2006 interview hailed him as the "virtuoso's virtuoso" and said of him, "Guthrie Govan is recognised by his peers as possibly the scariest guitarist alive. Combining an unparalleled technical ability with a mastery of almost all styles, Guthrie is comfortable comping in a traditional jazz combo as he is performing death-defying 'shred' guitar. Coupled with some seriously funky grooves and an encyclopaedic knowledge of popular music styles, a wonderfully developed slide style and improvisational abilities to match anyone, he may just be the most complete guitarist out there".

Govan's earliest influences were Jimi Hendrix and Cream-era Eric Clapton; as such he describes himself as coming from a "blues rock background".[2] While he is "wary" of 1980s technique driven guitar music ("shred") he cites the imagination of Steve Vai (as well as Frank Zappa, with whom Vai played) and the passion of Yngwie Malmsteen. Jazz and fusion elements are an important part of his style: he cites Joe Pass, Jeff Beck and John Scofield as pivotal influences in this respect.[3] He also admires a lot of modern guitar players with different styles such as Derek Trucks and Alex Machacek.

Kiko Loureiro

Pedro Henrique Loureiro begon op 11-jarige leeftijd zijn muziekleven op de akoestische gitaar. 2 beroemde studiegenoten zijn de Braziliaanse muzikanten Pedro Bueno en Mozart Mello.
Geïnspireerd door Eddie Van Halen, Jimmy Page, Jimi Hendrix en Randy Rhoads, stapte hij op zijn dertiende over naar de elektrische gitaar en op zijn zestiende trad hij al toe tot twee bands, Legalize en A Chave, en speelde in nachtclubs in São Paulo. Op 19-jarige leeftijd was hij mede-oprichter van de Braziliaanse power metal band Angra.
Door de toenemende populariteit van power metal is Loureiro behoorlijk succesvol geworden, zowel in Angra als als soloartiest.
Loureiro staat bekend om zijn enorme technische vaardigheid op gitaar, waarbij hij vaak technieken als tweehands tikken en sweep picking. Hij staat ook bekend om zowel zijn instructie- en demonstratievideo's als voor het schrijven van columns voor en het verschijnen op de cover van tijdschriften Cover Guitarra, Guitar & Bass en Young Guitar.
Ondanks dat hij een rechtshandige gitarist is, is Loureiro van nature linkshandig.

Allan Holdsworth

Allan Holdsworth is een van de weinige muziekanten die zich altijd heeft ingezet als vernieuwer van de relatie tussen rock- en jazzmuziek. Hiervoor heeft hij helaas niet altijd de erkenning gekregen die hij verdiend.
Holdsworth werd aanvankelijk in de muziek onderwezen door zijn vader die pianist was.
Holdworth is voor het eerst te horen op opnames met de Soft Machine.
Later speelt hij in GONG, U.K., Bruford en de fusionfavorieten Lifetime en Jean-Luc Ponty.
Zijn vloeiende, fluweelzachte, en onvoorstelbaar snelle solo's maakte van hem een interessante en veel geïmiteerde sologitarist.
Vanaf begin jaren 80 begint Allan Holdsworth zelf zijn eigen muziek uit te brengen. De albums IOU, Road Games en Metal Fatigue schudden de gitaarwereld wakker met hun eigenzinnige muzikale benadering en unieke sound. Met het uitbrengen van het album Atavachron introduceert hij de gitaarsynthesizer (the Synthaxe).
Bij het uitbrengen van het geweldige album Sixteen Men of Tain keert Allan terug naar de meer gangbare gitaarinstrumenten.
Hij overleed in 2017 op 70-jarige leeftijd.

Greg Howe

Na zijn middelbare school speelt hij in het clubcircuit van New Jersey, samen met zijn broer Albert (zanger).
Greg Howe's solocarrière begon nadat hij in 1987 een demotape naar Shrapnel Records had gestuurd, waarna hij meteen werd gecontacteerd door oprichter Mike Varney.
Zijn debuutalbum werd uitgebracht in 1988, het werd zijn best verkochte album. Een artikel uit 2009 in Guitar World Magazine rangschikte het album als tiende in de top tien aller-tijden-Shred-albums.
Het jaar daarop speelt hij met broer Albert in de hardrockgroep Howe II. Op het Shrapnel-label brachten ze twee studioalbums uit: High Gear (1989) en Now Hear This (1991).
Zijn tweede soloalbum, Introspection, werd uitgebracht in 1993. Hierop is zijn stijl radicaal veranderd, van de ongecompliceerde instrumentale rock naar een meer jazz-fusion-achtige stijl die tot op de dag van vandaag herkenbaar en uniek is; enkele van zijn kenmerkende eigenschappen zijn snelle legato passages met de linkerhand (sterk beïnvloed door jazzfusion-gitarist Allan Holdsworth), en het veelvuldige gebruik van tikken en vreemde maatsoorten. Een bijzonder opmerkelijk aspect van Howe's legato-techniek is de "hammer-on from nowhere", waarbij een noot op een snaar wordt gehamerd zonder eerst te worden geplukt.
De drie volgende albums, Uncertain Terms (1994), Parallax (1995) en Five (1996), waren allemaal een consistente voortzetting van het geluid van Introspection.
Op het jazzgeoriënteerde label Tone Center Records maakt hij het album Hyperacuity (2000), een van zijn meest prominente experimenten met jazzfusion.
Na het album Extraction (2003) bracht hij in 2008, na een lange pauze zijn achtste studioalbum Sound Proof uit. Het zou weer negen jaar duren tot Howe's volgende solo-release, Wheelhouse (2017), die wordt beschreven als zijn meest persoonlijke werk tot nu toe.

Richard Hallebeek

Richard Hallebeek begon op zijn tiende jaar gitaar te spelen.
Hij speelde aanvankelijk in wat locale Jazz- en Rockbands en werd beïnvloed door Pat Martino, Allan Holdsworth, Scott Henderson´s eerste album Spears, Eddie Van Halen en Pat Metheny.
Al op zijn 17e begon hij aan het Hilversumse Conservatorium te studeren, een conservatorium bekend in Europa vanwege zijn goede Jazzopleiding.
In 1994 ontving hij een beurs voor een buitenlandse studie van het Prins Bernhard Fonds.
Eind ´94 vertrekt hij naar Los Angeles voor een studie ear training, compositie en improvisatie aan het het Musician´s Institute. Studiegenoten zijn oa Scott Henderson, Dan Gilbert, TJ Helmerich en Brett Garsed. Hij sluit zijn studie “Cum Laude” af.
Begin ´95 tekent Richard met de jonge Finse gitarist Antti Kotikoski en Mark Varney, een 4-jarig platencontract bij het Legato label. De eerste cd Generator werd in november ´96 uitgebracht. Op het album spelen oa Scott Henderson, Frank Gambale, Dan Gilbert, Scott Kinsey and Carl Verheyen mee.
In 2003 vind Richard dat het tijd geworden is om zijn muziek in eigen beheer uit te brengen. Hij start met het Richard Hallebeek Project en krijgt hulp van zijn muzikale vrienden Shawn Lane en Brett Garsed die beiden een aantal solo´s spelen. In de band spelen verder drummer Bas Cornelissen, keyboard virtuoso Lale Larson die beiden een grote creatieve bijdrage leveren tijdens het opnameproces van de eerste RHP-cd.

Oz Noy

Oz Noy, geboren begin jaren 70 in Israël, leerde op tienjarige leeftijd de drums te bespelen, maar al snel schakelde hij over op de gitaar.
Aan het begin van zijn muzikale carrière speelde hij in verschillende bands, al snel werd hij gevraagd door professionele studio's voor opnames voor grote Israëlische labels.

Op 20-jarige leeftijd leidde hij de huisband in de mega-populaire tv-show Rishon B’Bidur van wijlen Dudu Topaz (First in Entertainment). Ondanks het overweldigende succes op zo'n jonge leeftijd op tv besloot de ambitieuze Noy op zij 24e om het muzikale sfeer in New York te proeven. Tijdens jamsessies in de New Yorkse jazzclubs ontmoette hij Anton Fig, Keith Carlock, Will Lee en andere muzikanten die zijn muzikale carrière zouden begeleiden. Hij ging naar de studio en toerde met Chris Botti, Toni Braxton, Jeff Tain Watts en werkte samen aan diverse projecten met grootheden als Dave Weckl, Vinnie Colaiuta, James Genus, Jimmy Haslip, Mike Stern en anderen.
Oz Noy heeft sinds 2005 zeven albums op zijn naam uitgebracht en is als sessiemuzikant vertegenwoordigd op een groot aantal andere albums, bijvoorbeeld op die van Richard Bona en Wallace Roney.

John Petrucci

GENRE

ALBUMS

1977

VIDEO

AGENDA

GEAR

Dean Brown

GENRE

ALBUMS

2016

2012

2010

2004

2001

VIDEO

AGENDA

GEAR

Lou Guldemond

GENRE

ALBUMS

2012

VIDEO

AGENDA

GEAR

Peter Tiehuis

GENRE

ALBUMS

1977

VIDEO

AGENDA

GEAR

Tommy Bolin

GENRE

ALBUMS

1976

1976

1973 - Billy Cobham

VIDEO

AGENDA

Geen items

GEAR

Carl Verheyen

GENRE

ALBUMS

2021

2017

2016

2013

2009

2001

2003 - Carl Verheyen Band

1999 - Carl Verheyen Band

1997 - Carl Verheyen Band

1994 - Carl Verheyen Band

1988 - Carl Verheyen Band

VIDEO

AGENDA

Geen items

GEAR

Steve Howe

GENRE

ALBUMS

2021

2020

2020

2020

2020

2020

2015

2001

1999

1995

1993

1991

1989

1979

1975

VIDEO

AGENDA