Jan Akkerman (1946) behoort al 55 jaar tot de meest gerespecteerde gitaristen van Nederlandse bodem. Naast zijn rol in internationaal vermaarde groepen als Brainbox en Focus werkt hij samen met uiteenlopende nationale en internationale artiesten. Altijd weet Jan op eigen wijze elementen uit rock, jazz, blues, klassiek en dance te combineren.

Jan wordt geboren in Amsterdam, onder de rook van de Zuiderkerk en het Waterlooplein. Hij raakt voor het eerst een gitaar aan als hij vijf jaar oud is; het instrument is van zijn vader, maar Jan zal er ‘z’n ouwe heer’ nooit op zien spelen. Speelt hij vanaf zijn vierde jaar accordeon, op zijn achtste kiest hij definitief voor het snareninstrument. Gedurende zijn puberteit verlegt Jan zijn interesse voor klassieke muziek naar R&B en rock 'n roll, mede onder invloed van de indorock.

Op jonge leeftijd speelt Jan in lokale bandjes, waarvan Johnny & His Cellar Rockers de bekendste is en waarmee hij zijn eerste stappen over de grens zet. Die band wordt in 1964 omgedoopt tot Johnny and The Hunters en vervolgens The Hunters. Akkerman schrijft 'The Russian Spy And I' dat in 1966 een kleine hit wordt en vervolgens uitgroeit tot een echte Nederpop-klassieker. Dankzij zijn razendsnelle gitaarlick in het nummer breekt hij definitief door naar een groot publiek. Drie jaar later vormt Jan o.a. samen met zanger Kaz Lux (zang) de groep Brainbox, die hij eind 1969 verruilt voor Focus. Met die band, waar Jan zes jaar lid van is, maakt hij definitief internationaal furore dankzij hits als ‘Hocus Pocus’ en ‘Sylvia’, zes succesvolle albums en diverse tournees naar o.a. Amerika, Japan en Australië.

Het toonaangevende Engelse muziekblad Melody Maker roept hem in september 1973 uit tot ‘Beste gitarist ter wereld’, boven o.a. Eric Clapton en Jimmy Page.

Vanaf 1976 treedt Jan Akkerman op onder zijn eigen naam, dan wel met zijn eigen Jan Akkerman Band waar door de jaren heen een keur aan nationale musici deel van uitmaakt en waarmee hij veelvuldig op internationale podia te zien is. Zo geeft Jan meerdere malen concerten tijdens het Montreux Jazz Festival en het North Sea Jazz Festival, maakt hij talloze tournees langs de Nederlandse theaters en andere podia in Europa en Amerika en brengen concerten hem ook naar landen als Rusland, Syrië, Indonesië en Japan.

In 2005 wordt Jan door de stichting Conamus onderscheiden met een Gouden Harp voor zijn gehele oeuvre. Daarmee krijgt hij wederom verdiende aandacht en erkenning voor zijn wereldwijde en invloedrijke rol binnen de gitaarmuziek. Eind 2012 wordt hij benoemd tot Ridder in de Orde van Oranje Nassau voor zijn verdiensten in de Nederlandse muziek.

Sinds 1968 maakt Jan een reeks soloplaten, waarop hij zijn creativiteit de vrije loop laat gaan. Geen muzikale richting laat hij onbenut: van de progressieve rock op ‘Profile’ (1972), ‘Tabernakel’ (1973) en ‘Eli’ (1976), de fusion van ‘Jan Akkerman’ (1977), ‘3’ (1979) en ‘It Could Happen To You’ (1982), de bluesrock van ‘From The Basement’ (1984), ‘Heartware’ (1987) en ‘The Noise Of Art’ (1990) en het klassiek getinte werk van ‘Aranjuez’ (1978), ‘Focus In Time’ (1996) en ‘Passion’ (1999) tot de electronica op ‘Oil In The Family’ (1981) en ‘C.U.’ (2003). Op ieder album laat Jan weer een andere kant van zijn persoonlijkheid horen, terwijl hij wordt begeleid door uiteenlopende musici uit binnen- en buitenland. Ook brengt hij regelmatig livealbums uit en wordt zijn solowerk in 2018 gebundeld in de 26 cd tellende box ‘The Complete Jan Akkerman’.

CLOSE BEAUTY
Wie dacht dat met die genoemde oeuvrebox zijn werk voltooid is, komt bedrogen uit. ‘Close Beauty’ is Jan’s negentiende studioalbum onder zijn eigen naam, gevuld met twaalf composities die hij in de afgelopen jaren schreef. ‘Close Beauty’ is het topje van de ijsberg: Jan bereidde tientallen stukken in zijn huisstudio voor, waarna hij de beste uitkoos om in de Neck Studio van Marten Haak op te nemen met zijn vaste bandleden Marijn van den Berg (drums), David de Marez Oyens (bas) en Coen Molenaar (toetsen). Laatstgenoemde tekende ook voor de productie van ‘Close Beauty’. Van het wijdse geluid in ‘Beyond The Horizon’, ‘Tommy’s Anniversary’ en ‘Meanwhile in St. Tropez’, de melancholie van ‘Passagaglia’ en ‘Reunion’ tot het speelplezier in ‘Good Body Every Evening’ en de geraffineerde opener ‘Spiritual Privacy’: ‘Close Beauty’ laat zich in de beste Akkerman-traditie niet in een hokje plaatsen.

Over zijn nieuwe album zegt Jan het volgende: ‘Ik heb altijd kunnen zeggen dat geen twee albums van mij hetzelfde klinken. Altijd wil ik dingen blijven ontdekken. Toots Thielemans zei ooit tegen mij: jouw timing, dat is jouw handtekening, jouw autogram. Voor ‘Close Beauty’ geldt precies hetzelfde. Als je te dicht op de koe staat, zie je ook niet dat het een koe is.’

Het surrealistische werk ‘Sunset Tango’ van de Amerikaan Michael Cheval siert de hoes van het album. ‘Dit schilderij bevat alle kwaliteiten waar ik naar op zoek was’, vertelt Jan. ‘Tegelijkertijd draagt het in beeldende vorm de muzikale inhoud over en houdt daarmee zonder woorden de flow van de voorstelling vast.’

Anno 2019 geldt Jan Akkerman nog steeds als één van de meest invloedrijke gitaristen van Nederlandse bodem. Steeds opnieuw weet hij een nieuwe generatie gitaristen in binnen- en buitenland te bereiken en te inspireren. Zijn nieuwe album ‘Close Beauty’ en recente concerten vormen daarvan een afspiegeling: fris, energiek en onvoorspelbaar. Als authentieke improvisator laat hij nog steeds zien én horen waartoe hij in staat is. Zijn passie voor de gitaar deelt hij niet slechts met zijn huidige bandleden, maar bovenal al jarenlang met zijn wereldwijde publiek.