Nguyên Lê in Parijs geboren uit Vietnamese ouders die sinds 1949 in Frankrijk woonden begon op 15-jarige leeftijd met drummen en schakelde vervolgens over op de gitaar en elektrische bas.
Na een bachelor in beeldende kunst en een master in filosofie besloot hij zich te wijden aan muziek.
In 1983 richtte hij samen met Mario Canonge (keyboards) en Bago Balthazar (percussies) de Ultramarine-groep op, die de 1e prijs won in de nationale Jazz de la Défense-competitie. Ze zullen drie albums opnemen (Jungle Program in 1985; Dé in 1989; Esimala in 1991).
In 1987 inviteerde Antoine Hervé hem als solist van het National Jazz Orchestra.
Hij nam in 1990, in de Verenigde Staten, het album Miracles op, zijn eerste album onder zijn leiding met Art Lande, Marc Johnson en Peter Erskine.
Vanaf 1993 was hij regelmatig gastsolist van de WDR Big Band uit Keulen met componist en arrangeur Vince Mendoza. In april 1994 was hij solist in de grote orkestsuite The New Yorker, geschreven en gedirigeerd door Bob Brookmeyer1.
In maart 2010 was hij solist in de 5e Erkki-Sven Tüür Symfonie, uitgevoerd met het Bremen Philharmonic Orchestra.
In de muziek van Nguyên Lê hoor je zijn Vietnamese roots met de beinvloed ddor de speelstijl van Jimi Hendrix, veel gebruik makend van jazzimprovisatie en rock-energie.